Τα παιδιά των άλλων, κάποτε ήταν όλων των άλλων, τώρα έχουν γίνει μόνο αυτά των ξένων. Τίποτε δεν την είχε προετοιμάσει για αισθήματα τόσο άγνωστα. Κάποτε νόμιζε ότι αρκούσε τα παιδιά να μένουν στο δίπλα σπίτι για να είναι χειρότερα από τα δικά της και ανάξιά τους. Όταν ήρθαν τα ξένα, το θέμα ξεκαθαρίστηκε κι εκείνη κατάλαβε ότι αυτό που ένιωθε τόσα χρόνια δεν ήταν τίποτα μπροστά στο μίσος που ήταν ικανή να εκδηλώσει. Μόνο που δεν το ξέρει. Δεν ξέρει ποια είναι. Όπως όλοι οι άνθρωποι που μισούν, έτσι κι εκείνη είναι σίγουρη ότι έχει πάντα δίκιο.
Την ακούω, ώρα πολλή, να ξεθυμαίνει εναντίον των παιδιών των άλλων, των ξένων άλλων.
"Μας έχουν ανέβει στο σβέρκο. Να φύγουν από δω πέρα. Έχουν γίνει πάρα πολλοί. Κοντεύουν να γίνουν περισσότεροι από μας. Κι αυτοί, δεν αστειεύονται, γεννάνε αβέρτα, μην το ξεχνάς."
Το παιδί της ήταν όλη την ώρα γύρω της και άκουγε με προσοχή όσα είχε η μάνα στην καρδιά της. Δε μιλούσα, μόνο άκουγα ανέκφραστη.
"Κατάλαβες δηλαδή; Δε φτάνει που τους φιλοξενούμε εδώ, κοντεύουμε να χάσουμε τα πάντα για χάρη τους, έχουμε χάσει την ησυχία μας, το χώρο μας, τις δουλειές μας, τώρα θα έχουμε και τα παιδιά τους τα επιθετικά να χτυπάνε τα δικά μας; Θα έπρεπε να σέβονται τουλάχιστον ότι βρίσκονται σε ξένη χώρα. Με τόσα που έχουν συμβεί στο παιδί μου στο σχολείο, φοβάμαι ότι θα γίνει ρατσιστής. Και είναι παράλογο, γιατί ο πατέρας του κι εγώ, δεν εγκρίνουμε τέτοιες συμπεριφορές. Αν τον ακούσεις να μιλάει γι' αυτούς, θα νομίζεις ότι ζει με φασίστες. Φαντάσου πόσο τον ενοχλούν, γιατί εμείς δεν εγκρίνουμε τέτοιες διακρίσεις στο σπίτι.
Σου λέω, αν τον ακούσεις πώς μιλάει, μικρό παιδί, για τους ξένους, δε θα πιστεύεις στ' αυτιά σου."
Ω, μα θα πιστεύω.. Μείνε ήσυχη.
Πιστεύω πάντα στ' αυτιά μου..
Στην εικόνα το έργο "The Foreigner" του Mentor Huebner
