Βύθισης επανέναρξη

Μάθε τέχνη κι άστηνε...
Πρέπει να ξέρεις καλά τα βήματα. Μην πειραματίζεσαι με τα στάδια της βύθισης. Να είναι δοκιμασμένα, να ξέρεις σίγουρα ότι δουλεύουν, γιατί αλλιώς θα βρεθείς σε άγνωστα τοπία και θα χαθείς. Αυτό δεν θα ήταν τόσο καταστρεπτικό, αν ήσουν βέβαιος ότι δε θα θελήσεις ποτέ ξανά να αναδυθείς στην επιφάνεια. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό, δεν το ξέρεις ποτέ· έχεις διαψευστεί τόσες φορές, που οι απόλυτες δηλώσεις μοιάζουν πλέον γραφικές.

Το μυστικό στη βύθιση είναι να αναγνωρίζεις το περιβάλλον στο οποίο θα καταλήξεις. Εκεί μόνο θα νιώσεις ασφαλής. Διαφορετικά, θα αναλάβει ο πανικός και, όπως όλοι ξέρουμε, ο πανικός μπορεί να προκαλέσει ασφυξία, άχρηστη στη ζωή σου στο βυθό, αφού παραμορφώνει την αγωνία και την κάνει να μοιάζει απλώς ένα θλιβερό αίτημα επιβίωσης.

Αφέσου να βυθιστείς χαλαρά, ήρεμα, χωρίς αντίσταση, έτσι ώστε να απολαύσεις τη διαδρομή। Η νευρικότητα και η άρνηση κάνουν τη βύθιση πιο γρήγορη, με αποτέλεσμα το ενδεχόμενο η ασυνείδητη αλλαγή περιβάλλοντος να προκαλέσει σοκ. Η βύθιση πρέπει να βιώνεται, αλλιώς μοιάζει με μαχαιριά στην πλάτη, ενώ το ζητούμενο είναι να μπορείς, καθώς βλέπεις τον δήμιό σου να πλησιάζει, να τραγουδάς το αγαπημένο σου τραγούδι.

Άλλωστε το γοητευτικότερο δεν είναι να λες "After all, tomorrow is another day", αλλά να μπορείς, με το ύφος και τον τόνο της Scarlett να πεις "Frankly, my dear, I don't give a damn".

.

Μα, γιατί; Μα, φυσικά, διότι...

Ζωή, θεού μορφή, στα πράσινα και τα μελιά σου πια δεν αντιστέκομαι. Κι ας είσαι πλάνη και το ξέρω, ας είναι... Πώς ν' αγνοήσω τόσο κόπο από αίμα και αλάτι, που ρέει σκεπασμένος από πέπλα φαντασίας μέσα σε αέρινες κοίτες, ίσαμε την Αφροδίτη και τον Ήλιο;

Τι άλλο να θελήσω; Πόσο λίγη ίσως θα ‘ναι η ζωή μου; Αλλά πάλι, πόσο μεγάλη μπορεί να ‘ναι; Αν είναι μικρή, τι κρίμα! Μα αν είναι μεγάλη... Διάολε, μεγαλύτερο το κρίμα! Κι αν όμως, δε μείνει χρόνος για τα γιατί και τα διότι, τι κατάρα!

Άλλο το χθες, άλλο το αύριο. Και το σήμερα; Το φριχτό σήμερα της κάθε μέρας, που το πάθος να το γνωρίσεις σε κυριεύει τόσο, που ξεχνάς ότι κι αυτό ένα απλό σήμερα θα ‘ναι, θεέ μου, ένα σήμερα πανομοιότυπο με τόσα άλλα παραπλανητικά σήμερα, παιδί μιας αναζήτησης, που ίσως ποτέ δε θα βρει τη δικαίωσή της (πώς να την πεις την ανακούφιση, αδελφέ μου!!!)
Λες, "γιατί να ψάχνω το γιατί" και να ‘σου κι άλλο γιατί γεννήθηκε. Μαύρο, στενό και σκεπαστό το μονοπάτι κι όλο μακραίνει, ενώ σε ξεγελά ότι μικραίνει, χωρίς ποτέ να σου απαντά -σαν από κατάρα φερμένη μοίρα- κι όλο σε ρουφάει στα καινούρια τα γιατί του, τα χωρίς διότι.

Κι ενώ το ξέρεις... Ξέρεις ποια είναι η γοητεία που σε τραβάει για να μη γυρίσεις πίσω, άπραγος, καθώς νομίζεις. Εκείνη η χρωματιστή κι άλλοτε ολόλευκη οπτασία της απόκρισης, σαν απ’ το βάθος μιας στοάς, που σε καλεί και, σαγηνευτικά, σου τραγουδάει: "Ναι, έχει έξοδο! Εκεί ευθεία, μη γυρίζεις πίσω, δεν είναι όμορφα έξω από ‘δω." Και ναι, το ξέρω, πως έξω από εδώ δεν είναι όμορφα, είναι ο θάνατος του νου μου -το ξέρω- κι εγώ τον θέλω ζωντανό. Όμως εδώ, για όσο είσαι μέσα εδώ, είναι μονόδρομος πιεστικός, που δε σηκώνει κούραση, ούτε παραίτηση, ούτε "δεν πάω άλλο - βαρέθηκα", για να τα πεις αυτά, πρέπει να κλείσεις τα μάτια και να βγεις από το μονοπάτι - ποιος αντέχει όμως την έξω φυλακή... Και το χειρότερο, από ένα σημείο του μονοπατιού και μετά, εκεί που αισθητά -σχεδόν ασφυκτικά- πια, στενεύει, δεν έχει επιστροφή, οι πίσω πόρτες κλείνουν, χωρίς την προειδοποίηση, πως το επόμενο βήμα σου, πρόκειται να είναι το τελευταίο όριο μιας ελεύθερης και εθελοντικής διαδρομής. Και μόλις νιώσεις ότι η απόκριση της, πότε ολόλευκης και πότε λαμπρόχρωμης, οπτασίας είναι οφθαλμαπάτη, τότε πια θα προχωράς μέχρι το τέλος, για να πάρεις την απάντηση που κυνηγούσες, πάντα μία και μόνη: "Δεν υπάρχει απάντηση, γελάστηκες μωρό μου."










Το έργο: "La Montagne Sainte - Victoire", του Paul Cezanne

Αλλαγή

Νομίζω ήταν τέτοια εποχή όταν, πριν χρόνια, σου είπα ότι σκεφτόμουν να κόψω τα μαλλιά μου. Είχες αντίρρηση: "Τουλάχιστον μην τα κόψεις πολύ κοντά", είπες, "είναι πολύ όμορφα έτσι όπως τα 'χεις. Υγιή και όμορφα, μακριά μαλλιά."

Ξαφνιάστηκα με την συνέχεια και την ανάπτυξη της συζήτησης και έχω την αίσθηση ότι έχω χάσει μεγάλο μέρος της, λόγω ακριβώς αυτού του ξαφνιάσματος. "Τα έχω βαρεθεί κι εξάλλου χρειάζομαι μια αλλαγή", πρέπει να είπα, γιατί θυμάμαι που προσπάθησες να διακρίνεις τι στ' αλήθεια είναι αυτό που είχα βαρεθεί, χωρίς ωστόσο να ξεφύγεις καθόλου από την αφορμή της κουβέντας μας, που ήταν τα μαλλιά μου. Δε θα μπορούσες βέβαια να ξέρεις ότι δε θα μου 'παιρνες λέξη, αφού το πιο βαρετό κομμάτι της ανίας μου ήταν η αναφορά στις αιτίες της.

Θυμάμαι που, όσο εσύ μιλούσες, εγώ σκεφτόμουν ότι αυτή ήταν ίσως η μόνη αμιγώς γυναικεία συζήτηση που έγινε ποτέ μεταξύ μας. Η συνειδητοποίηση της σπανιότητας του γεγονότος, με έκανε να χάσω σταδιακά την προσοχή μου στα λόγια σου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ σήμερα να θυμηθώ τα ακριβή σου επιχειρήματα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι παρακολουθούσα την εξέλιξη ενός άλλου σημαντικότερου και θαυμάσιου φαινομένου που με απασχολούσε πολύ περισσότερο από μια κουπ. Θυμάμαι που σκέφτηκα πως, παρότι για πολλά χρόνια το θεωρούσα εντελώς απίθανο, ίσως τελικά μπορούσαμε να είμαστε απλώς δύο γυναίκες, χωρίς τίτλους και άλλες χρεώσεις, κι ενίοτε να ασχολούμαστε με θέματα ομορφιάς σ' ένα τραπεζάκι με δυο καφέδες ανάμεσά μας. Φαίνεται πως ακόμα και η πιο κοινότοπη απλότητα θέλει το χρόνο της για να εκφραστεί.

Κατάφερα να ανακτήσω την προσοχή μου στα λόγια σου, στην τελευταία μόλις -όπως αποδείχτηκε- φράση σου, όταν μου είπες: "Γι' αυτό σου λέω, είναι κρίμα να κόψεις τόσο ωραία μαλλιά για χάρη της ψευδαίσθησης ότι προχώρησες σε μια αλλαγή. Βρες ν' αλλάξεις κάτι άλλο που να διαρκέσει περισσότερο από μερικούς μήνες - τόσο δε θα χρειαστεί για να ξαναμακρύνουν τα κομμένα σου μαλλιά;"

Στο μεταξύ, κι όσο εγώ έψαχνα μια αλλαγή που να φτουράει, εσύ βρήκες για σένα την αλλαγή που θα διαρκούσε για πάντα. Εμένα μου πήρε λίγα χρόνια ακόμα, αλλά τελικά κατέληξα στις αλλαγές που χρειαζόμουν -προσωρινά έστω- χωρίς να φτάσω σε ακρότητες σαν τη δική σου. Ευτυχώς θυμόμουν διαρκώς ότι έπρεπε να είμαι προσεκτική με τις αλλαγές· να διαλέγω από δαύτες, εκείνες που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά. Έτσι, δεν έκοψα ποτέ τα μαλλιά μου.









.

Τίναγμα

Στο πέταγμα, αυτό που μετράει είναι η απόφαση και η τόλμη. Δε φτάνει να ξέρεις ότι μπορείς -μάλλον, ακόμα κι όταν το ξέρεις- πρέπει και να ανοίξεις τα φτερά. Δε φτάνει ν' ανοίξεις τα φτερά, πρέπει και να φτερουγίσεις. Αλλά ακόμα κι όταν φτερουγίσεις, αυτό που τελικά θα σε πάει ψηλά, δεν είναι η ικανότητα αλλά η βούληση. Αυτό που θα σε πάει ψηλά είναι το τίναγμα. Η αποφασιστική εκείνη παράδοση στην έλξη που ασκεί πάνω σου ο ουρανός, που δε χωράει αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Η απόφαση ν' αφήσεις το έδαφος, ακόμα κι αν δεν ξέρεις από τι υλικά είναι φτιαγμένος ο ουρανός. Σημασία δεν έχει τι θα δεις από ψηλά, αλλά η επιθυμία σου να το δεις, ό,τι και να 'ναι.

Κι όλο καθυστερώ την απογείωση προφασιζόμενη τεχνικά προβλήματα. Σκέφτομαι αυτούς που δεν ξέρουν να πετούν και φοβάμαι το φθόνο τους. Φοβάμαι πως πρέπει να δικαιολογηθώ που έχω κάτι που δεν έχουν. Μένω κοντά τους, εδώ κάτω, από έναν αυτοκαταστροφικό οίκτο για την ανικανότητά τους να αναγνωρίσουν τη διαφορετικότητα.

Ίσως τελικά μ' αρέσει ο πόλεμος. Αλλά, αγνοώντας τις στρατηγικές της αερομαχίας, φοβάμαι μήπως δε σταθώ αντάξια των ειδικών απαιτήσεων των εναέριων συγκρούσεων. Ξέρω καλά τον πόλεμο εδώ κάτω -είμαι βετεράνος- κι ανησυχώ μήπως η ηρεμία εκεί ψηλά με χαλαρώσει και χάσω την αγριότητά μου, γιατί τότε είμαι χαμένη, αφού δεν ξέρω άλλον τρόπο. Η πολεμική μου τακτική στις μάχες εδώ κάτω με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη κάθε φορά, παρότι δεν έχω ακόμα κερδίσει ποτέ οριστικά έναν πόλεμο. Μόνο μάχες κερδίζω απωθώντας τον εχθρό, αλλά φοβάμαι ακόμα να του γυρίσω υπεροπτικά την πλάτη, σίγουρη για τη δύναμή μου.

Μ' αρέσει ο πόλεμος. Κι έτσι, κάθε φορά που ξεμένω από αντιπάλους, μάχομαι τον εαυτό μου.











An Eagle in Flight, by Susanna Katherine

Εχθρός

Όταν ο άνθρωπος έγινε το κυρίαρχο είδος πάνω στον πλανήτη και με την προοπτική της υπερκάλυψης του διαθέσιμου χώρου που θα εξυπηρετούσε το ραγδαίο πολλαπλασιασμό του, η ίδια η ζωή βρήκε τον τρόπο να προστατευτεί από αυτόν. Έθεσε λοιπόν σε εφαρμογή και ανέπτυξε το σατανικό σχέδιο να σπείρει μεταξύ των ανθρώπων τη διχόνοια. Κατάφερε να κάνει τον άνθρωπο εχθρό του είδους του. Οι άνθρωποι για αιώνες επιδόθηκαν σε έναν αγώνα για την καταστροφή των άλλων ανθρώπων.

Όμως, αφού ο άνθρωπος δεν είχε φυσικούς εχθρούς στα άλλα είδη, ο ρυθμός πολλαπλασιασμού του συνέχιζε να είναι μεγαλύτερος από το ρυθμό εξαφάνισής του. Έτσι, ενώ ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε το αρχικό καταστρεπτικό σχέδιο, τέθηκε σε εφαρμογή και ένα άλλο σκοτεινότερο. Κάθε άνθρωπος επρόκειτο να αναπτύξει ένα μηχανισμό με τον οποίο θα κατέστρεφε τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό ήταν σχέδιο εξυπνότερο και οικονομικότερο. Και μπορεί ακόμα να μην έχει φανεί η αποτελεσματικότητά του, προχωράει όμως σταθερά και πάντως, τουλάχιστον για τον κατασκευαστή είναι πιο διασκεδαστικό να βλέπει πως ο άνθρωπος δεν έχει πάρει ούτε μυρωδιά της παγίδας που του έχει στηθεί, αντίθετα νομίζει ότι είναι ελεύθερος.










Το έργο "Human Breaking" του Bruce Combs

Τίμος

Ο συνάδελφος με την ίδια ειδικότητα μ’ εμένα στη δουλειά, είναι τόσο χαμηλών τόνων, που υπάρχουν άνθρωποι στην εταιρεία που δεν τον έχουν δει ποτέ. Κάποιοι δεν ξέρουν ότι εργάζεται κι αυτός εκεί. Ακόμα και συνάδελφοι που τον γνωρίζουν χρόνια, τον έχουν ξεχάσει. Είναι τόσο αμίλητος και αθόρυβος που, ενώ τον συναντάς σε κάποιον διάδρομο πού και πού, η εντύπωση που σου αφήνει είναι μια αόριστη, φευγαλέα υποψία ότι κάτι σου θυμίζει, όμως αυτή δε διαρκεί μιας και η προσοχή σου αποσπάται εύκολα από κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον - ακόμα και από το χρώμα του δαπέδου.
Έρχεται, φεύγει ο Τίμος, κανένας δεν τον παίρνει χαμπάρι. Είναι κρυμμένος.

Όταν, ένα θέμα που αφορά τη δουλειά που μοιραζόμαστε, τίθεται από τη διοίκηση είμαι η μόνη στην οποία απευθύνονται. Κανείς δεν θυμάται ότι αυτό το τμήμα απασχολεί δύο εργαζόμενους της ίδιας ειδικότητας. Οπότε, όταν το θέμα που θα τεθεί θα είναι μια απόλυση λόγω της μοδάτης ανάγκης συρρίκνωσης του υπαλληλικού προσωπικού, στοιχηματίζω ότι αυτή θα αφορά εμένα. Ο Τίμος είναι προστατευμένος. Κανείς δεν θα ασχοληθεί να τον εντοπίσει, αφού κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχει. Ποιος θα σκεφτόταν να απολύσει κάποιον που δεν ξέρει ότι υπάρχει; Η χαρά του να απολύεις άλλωστε, βρίσκεται στο να μπορείς να δεις τον απολυθέντα κι ο Τίμος δε φαίνεται. Είναι καλά κρυμμένος.











_

Λήθη

Μην ξεχνάς.

Δεν πρέπει να ξεχνάς.

Κάθε προσπάθειά σου να παραστήσεις ότι ξέχασες

κάνει τους φόβους σου χειρότερους.

Κάθε φορά που ξεχνάς, ο φόβος σου θεριεύει.

Γίνεται μεγαλύτερος απ’ ό,τι μπορείς να αντέξεις.

Κάθε φορά που ξεχνάς, θυμίζεις

στον ίδιο σου το φόβο

ότι είναι δυνατότερος από σένα.

Αυτό που προσπαθείς να ξεχάσεις είναι πάντα εκεί.

Είναι ανώφελο να το πολεμάς.

Προσευχή

Χρόνια και χρόνια ψάχνω

όμως ακόμα

δεν τα κατάφερα
να βρω ένα θεό

που η καλοσύνη του

ν' αξίζει την αγάπη μου

η δικαιοσύνη του

ν' αξίζει το σεβασμό μου

η μέριμνά του

ν' αξίζει τη λατρεία μου

η πρόνοιά του

ν' αξίζει την πίστη μου.

Μονάχα δύναμη έχουν όλοι

κι εγώ τόσο μικρή

πώς να τα βάλω με θεούς;

Στην εικόνα έργο του Georges de La Tour με τίτλο
"Maria Magdalena"

Η νύχτα ξέρει

Η νύχτα προχωρούσε κι εγώ ακολουθούσα.
Ακολουθούσα, σίγουρη πως κάτι θα μου πει.
Το ένιωθα, πως κάτι ήθελε να πει,

όμως μετάνιωνε
καθώς εγώ ξόδευα φλύαρα κι απερίσκεπτα

την ώρα, που όλο περνούσε.
Κι ούτε που πρόλαβα να πω το πιο πικρό
που εκείνη ήξερε.
Αυτό ίσως ήθελε να πει - πως ξέρει, μα δίσταζε

τη φλυαρία -το σκέπαστρό μου- να χαλάσει
που μ' έσωζε απ' τη σοφή σιωπή.

Ακόμα την ακολουθώ από τότε
-εκείνη ξέρει-
κι ούτε το που θα φτάσω θέλω να με νοιάζει
τρέχοντας πίσω της, για να μου πει

αυτό που ξέρω.
Αυτό που δεν κατάφερα ποτέ μου να της πω
-δεν το 'πα πουθενά-
πως πάντα νύχτα θα γυρίζω
από ‘κείνο το πρωί που σ’ έχασα.










Στην εικόνα το έργο "Αραγμένα Καράβια" του Κωνσταντίνου Βολανάκη

Τα παιδιά των άλλων

Τα παιδιά των άλλων, κάποτε ήταν όλων των άλλων, τώρα έχουν γίνει μόνο αυτά των ξένων. Τίποτε δεν την είχε προετοιμάσει για αισθήματα τόσο άγνωστα. Κάποτε νόμιζε ότι αρκούσε τα παιδιά να μένουν στο δίπλα σπίτι για να είναι χειρότερα από τα δικά της και ανάξιά τους. Όταν ήρθαν τα ξένα, το θέμα ξεκαθαρίστηκε κι εκείνη κατάλαβε ότι αυτό που ένιωθε τόσα χρόνια δεν ήταν τίποτα μπροστά στο μίσος που ήταν ικανή να εκδηλώσει. Μόνο που δεν το ξέρει. Δεν ξέρει ποια είναι. Όπως όλοι οι άνθρωποι που μισούν, έτσι κι εκείνη είναι σίγουρη ότι έχει πάντα δίκιο.
Την ακούω, ώρα πολλή, να ξεθυμαίνει εναντίον των παιδιών των άλλων, των ξένων άλλων.

"Μας έχουν ανέβει στο σβέρκο. Να φύγουν από δω πέρα. Έχουν γίνει πάρα πολλοί. Κοντεύουν να γίνουν περισσότεροι από μας. Κι αυτοί, δεν αστειεύονται, γεννάνε αβέρτα, μην το ξεχνάς."

Το παιδί της ήταν όλη την ώρα γύρω της και άκουγε με προσοχή όσα είχε η μάνα στην καρδιά της. Δε μιλούσα, μόνο άκουγα ανέκφραστη.

"Κατάλαβες δηλαδή; Δε φτάνει που τους φιλοξενούμε εδώ, κοντεύουμε να χάσουμε τα πάντα για χάρη τους, έχουμε χάσει την ησυχία μας, το χώρο μας, τις δουλειές μας, τώρα θα έχουμε και τα παιδιά τους τα επιθετικά να χτυπάνε τα δικά μας; Θα έπρεπε να σέβονται τουλάχιστον ότι βρίσκονται σε ξένη χώρα. Με τόσα που έχουν συμβεί στο παιδί μου στο σχολείο, φοβάμαι ότι θα γίνει ρατσιστής. Και είναι παράλογο, γιατί ο πατέρας του κι εγώ, δεν εγκρίνουμε τέτοιες συμπεριφορές. Αν τον ακούσεις να μιλάει γι' αυτούς, θα νομίζεις ότι ζει με φασίστες. Φαντάσου πόσο τον ενοχλούν, γιατί εμείς δεν εγκρίνουμε τέτοιες διακρίσεις στο σπίτι.
Σου λέω, αν τον ακούσεις πώς μιλάει, μικρό παιδί, για τους ξένους, δε θα πιστεύεις στ' αυτιά σου."

Ω, μα θα πιστεύω.. Μείνε ήσυχη.
Πιστεύω πάντα στ' αυτιά μου..










Στην εικόνα το έργο "The Foreigner" του Mentor Huebner

Ξανά μαζί

Ούτε μια χιλιετία

από την τελευταία μας συνάντηση
και δυσκολεύτηκα τόσο να σε αναγνωρίσω.
Εσύ με γνώρισες αμέσως

και ήρθες κοντά μου
χωρίς δισταγμό.
Κι έτσι εσύ ξέρεις

πως ποτέ σου δε με πρόδωσες.
Ενώ εγώ, ακόμη αναρωτιέμαι.










Στην εικόνα το έργο "Temptation" του William Adolphe Bouguereau

6 πόνοι σε 6 προτάσεις (σπουδή στον πόνο)

Είναι κάτι στιγμές που νιώθω ότι ποτέ

δεν έχω υποφέρει.

Ότι είναι ιδέα μου -μια φαντασίωση-

ο πόνος που τόσο πολύ νομίζω

πως μ’ έχει βασανίσει.
Τελευταία, κατάλαβα ότι αυτές είναι οι στιγμές

που ενώνομαι απόλυτα με τον πόνο,

οι στιγμές που ο πόνος κι εγώ γινόμαστε ένα,

και τότε πια ο πόνος δεν έχει σημασία.
Όταν όλα είναι πόνος, τότε κανένας πόνος

δεν αξίζει την προσοχή σου.

Κι ούτε πια έχει σημασία

αν θα μπορούσε ποτέ η ζωή χωρίς αυτόν

και πώς θα ήταν μια τέτοια ζωή.

Το έργο "Starlight Over the Rhone" του Vincent Van Gogh

Έγνοια

Μην κουνήσει, τρέμω, η γη

και μου παραπατήσεις!

Στην εικόνα, το έργο "Idylle" του Adolphe William Bouguereau

Μαζί ή χώρια;

Και μαζί κάνουμε

και χώρια μπορούμε

Στην εικόνα έργο του Adolphe William Bouguereau με τίτλο "Young girl defending herself against Eros"