Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Τίμος
Ο συνάδελφος με την ίδια ειδικότητα μ’ εμένα στη δουλειά, είναι τόσο χαμηλών τόνων, που υπάρχουν άνθρωποι στην εταιρεία που δεν τον έχουν δει ποτέ. Κάποιοι δεν ξέρουν ότι εργάζεται κι αυτός εκεί. Ακόμα και συνάδελφοι που τον γνωρίζουν χρόνια, τον έχουν ξεχάσει. Είναι τόσο αμίλητος και αθόρυβος που, ενώ τον συναντάς σε κάποιον διάδρομο πού και πού, η εντύπωση που σου αφήνει είναι μια αόριστη, φευγαλέα υποψία ότι κάτι σου θυμίζει, όμως αυτή δε διαρκεί μιας και η προσοχή σου αποσπάται εύκολα από κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον - ακόμα και από το χρώμα του δαπέδου.
Έρχεται, φεύγει ο Τίμος, κανένας δεν τον παίρνει χαμπάρι. Είναι κρυμμένος.
Όταν, ένα θέμα που αφορά τη δουλειά που μοιραζόμαστε, τίθεται από τη διοίκηση είμαι η μόνη στην οποία απευθύνονται. Κανείς δεν θυμάται ότι αυτό το τμήμα απασχολεί δύο εργαζόμενους της ίδιας ειδικότητας. Οπότε, όταν το θέμα που θα τεθεί θα είναι μια απόλυση λόγω της μοδάτης ανάγκης συρρίκνωσης του υπαλληλικού προσωπικού, στοιχηματίζω ότι αυτή θα αφορά εμένα. Ο Τίμος είναι προστατευμένος. Κανείς δεν θα ασχοληθεί να τον εντοπίσει, αφού κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχει. Ποιος θα σκεφτόταν να απολύσει κάποιον που δεν ξέρει ότι υπάρχει; Η χαρά του να απολύεις άλλωστε, βρίσκεται στο να μπορείς να δεις τον απολυθέντα κι ο Τίμος δε φαίνεται. Είναι καλά κρυμμένος.
_
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Κι αυτό πολύ καλό. Μού αρέσουν οι flash-ιστορίες.
Αυτή αρχίζει σαν Καφκικής έμπνευσης αλλά...δεν ξέρω...ίσως θα μπορούσε να τελειώσει κάπως αλλιώς.
Περιμένω κι άλλες flash-stories.
Eυχαριστώ.
Πολλές φορές βαριέμαι να απαντάω στα σχόλια ή δεν έχω τι να πω. Οπότε δεν χρειάζεται να απαντάς-δεν παρεξηγούμαι!
Όταν βαρεθώ λοιπόν θα ξέρω ότι έχω την κατανόησή σας.
Πολύ θα ήθελα να μου προτείνετε το τέλος της ιστορίας που έχετε στο μυαλό σας. Μπορεί εγώ να μη σκέφτηκα κάτι, αλλά έχω μεγάλη περιέργεια (ειλικρινά).
Θα το παλεψω και θα επανέλθω.
Σκέφτηκα κάτι τέτοιο:
Τίμος
Ο συνάδελφος με την ίδια ειδικότητα μ’ εμένα στη δουλειά, είναι τόσο χαμηλών τόνων, που υπάρχουν άνθρωποι στην εταιρεία που δεν τον έχουν δει ποτέ. Κάποιοι δεν ξέρουν ότι εργάζεται κι αυτός εκεί. Ακόμα και συνάδελφοι που τον γνωρίζουν χρόνια, τον έχουν ξεχάσει. Είναι τόσο αμίλητος και αθόρυβος που, ενώ τον συναντάς σε κάποιον διάδρομο πού και πού, η εντύπωση που σου αφήνει είναι μια αόριστη, φευγαλέα υποψία ότι κάτι σου θυμίζει, όμως αυτή δε διαρκεί μιας και η προσοχή σου αποσπάται εύκολα από κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον - ακόμα και από το χρώμα του δαπέδου. Αυτό και μόνο το γεγονός δίνει την αίσθηση, σ' αυτόν που τον βλέπει, πως ίσως τον συναντά για πρώτη φορά. Τελικά ο Τίμος άθελά του μιμείται κάθε φορά και μια νέα παρουσία μέσα στο χώρο μας.
"Μα αυτός δεν είναι ο Τίμος, απλά τού μοιάζει πολύ...όπως μοιάζει πολύ και σε κάποιον άλλον που γυρίζει εδώ μέσα", ακούω να λένε...Ίσως κάποιος που μας επισκέπτεται περιοδικά να λογαριάζει τον Τίμο σαν ίσαμε δέκα διαφορετικά πρόσωπα.
Έρχεται, φεύγει ο Τίμος, κανένας δεν τον παίρνει χαμπάρι."Μήπως αυτός που έφυγε δεν ήταν ο Τίμος; Μήπως Τίμος λεγόταν αυτός που μόλις μπαίνει; Κάτσε... μού φαίνεται κανείς από τούς δυο δεν είναι ο Τίμος".
Όταν, ένα θέμα που αφορά τη δουλειά που μοιραζόμαστε, τίθεται από τη διοίκηση είμαι η μόνη στην οποία απευθύνονται. Κανείς δεν θυμάται ότι αυτό το τμήμα απασχολεί δύο εργαζόμενους της ίδιας ειδικότητας.
Οπότε, όταν τέθηκε το θέμα τής απόλυσης κάποιου λόγω της μοδάτης ανάγκης συρρίκνωσης του υπαλληλικού προσωπικού, η καμπάνα χτύπησε για μένα. Ο Τίμος είναι πολύ αόριστη παρουσία για να τού προσάψεις ότιδήποτε.
Προστατευμένος από την πολυμορφία τής ουδετερότητάς του χαίρει και τής πολυχρωμίας ενός λευκού φωτός που διαπερνά ένα πρίσμα. Ο Τίμος ήταν πολύτιμος, φορέας αορίστων αναμνήσεων που ήταν τόσο συγγενικές όσο συγγενικά είναι τα γειτονικά χρώματα τού φάσματος μιάς μόνο αχτίδας φωτός...
Η Υπηρεσία μου, που τόσον καιρό δεν είχα καταλάβει πως υφίσταται μόνο και μόνο για να προσφέρει στο κοινό την αίσθηση τής ύπαρξης ενός ακόμη "γραφείου" που μεριμνά για κάτι αόριστο, χρειαζόταν περισσότερο την εικόνα των κινουμένων πέρα δώθε προσώπων και λιγότερο κάποιον που διεκπεραιώνει έγγραφα, όπως με τόση ευσυνειδησία έκανα εγώ.
Κατανοώντας το δίκαιο τής δικής μου απόλυσης, μάζεψα τα προσωπικά μου αντικείμενα και με έναν κόμπο στο λαιμό, άφησα πίσω μου για πάντα το Γραφείο Επίλυσης Θεμάτων τού Πολίτη.
ΥΓ
Απλώς το διαμόρφωσα όπως θα χειριζόμουν εγώ το θέμα.
Δημοσίευση σχολίου