Η νύχτα ξέρει

Η νύχτα προχωρούσε κι εγώ ακολουθούσα.
Ακολουθούσα, σίγουρη πως κάτι θα μου πει.
Το ένιωθα, πως κάτι ήθελε να πει,

όμως μετάνιωνε
καθώς εγώ ξόδευα φλύαρα κι απερίσκεπτα

την ώρα, που όλο περνούσε.
Κι ούτε που πρόλαβα να πω το πιο πικρό
που εκείνη ήξερε.
Αυτό ίσως ήθελε να πει - πως ξέρει, μα δίσταζε

τη φλυαρία -το σκέπαστρό μου- να χαλάσει
που μ' έσωζε απ' τη σοφή σιωπή.

Ακόμα την ακολουθώ από τότε
-εκείνη ξέρει-
κι ούτε το που θα φτάσω θέλω να με νοιάζει
τρέχοντας πίσω της, για να μου πει

αυτό που ξέρω.
Αυτό που δεν κατάφερα ποτέ μου να της πω
-δεν το 'πα πουθενά-
πως πάντα νύχτα θα γυρίζω
από ‘κείνο το πρωί που σ’ έχασα.










Στην εικόνα το έργο "Αραγμένα Καράβια" του Κωνσταντίνου Βολανάκη